عایق کاری دینامیکی چیست؟

عایق کاری دینامیکی بیشتر یک سیستم عایق کاری می باشد تا یک ماده ی عایق. اولین مطالعات در زمینه ی عایق کاری دینامیکی توسط پروفسور Max Von Pettenkoffer از اساتید دانشگاه مونیخ و در اواسط قرن نوزدهم صورت گرفت.
محاسبات ریاضی و تئوری حرارتی سیستم عایق کاری دینامیکی در سال 1965 و توسط دکتر پتین استاد مهندسی علوم در کالج معماری دانشگاه Ostario در کانادا انجام شد و اولین خانه که با روش عایق کاری دینامیکی، عایق کاری شد در انگلیس و در سال 96-1995 بوده است.
از روش عایق کاری دینامیکی در عایق کاری بعضی از ساختمان ها در کشور اسکاندیناوی و بخصوص در اسکاتلند استفاده شده است، اما باید به این نکته نیز توجه کرد که روش عایق کاری دینامیکی یک روش جدید می باشد و مطالعاتی که در زمینه های تئوری و تجربی در این زمینه انجام شده است هنوز در ابتدای مسیر می باشد.

عایق کاری دینامیکی به روشی از عایق کاری می گویند که همه یا بخشی از اتلاف حرارتی هدایتی توسط جریان سیال فعال (جریان هوا در بنای ساختمان) در خلاف جهت اخلاف دما جذب می شود. البته در بعضی از موارد نیز می توان از جریان موازی که در آن جریان هوای گرم و سرد هم جهت هستند، استفاده کرد.  
محاسبات تحلیلی که در مورد سیستم عایق کاری دینامیکی انجام شده است بیشتر یک بعدی بوده و در آن اثرات خورشید و باد نیز در نظر گرفته نشده است و کارهای تجربی کمی نیز در این زمینه صورت گرفته است. با استفاده از یک برنامه شبیه ساز کامپیوتری می توان به بررسی دقیق این روش پرداخت و بکارگیری این روش عایق کاری را با ساختمان های معمولی مقایسه کرد.
با بکاری گیری روش عایق کاری دینامیکی می توان به میزان قابل توجهی در مصرف انرژی صرفه جویی کرد و این باعث کاهش آلودگی محیط می شود. بعلاوه این روش باعث پخش رطوبت می شود که این نیز باعث کنترل رطوبت نسبی و جلوگیری تقطیر رطوبت بر روی سطح می گردد. البته در حالت ایده ال باید تمام منافذ عبور هوا، درزها و شکاف های اطراف درب و پنجرها به خوبی پوشیده شوند. همچنین افراد نیز باید نکاتی را رعایت کنند، برای مثال در هر زمانی نمی توان درب و پنجره ها را باز کرد زیرا نور خورشید و باد تاثیر زیادی بر روی سیستم عایق کاری دینامیکی می گذارند.

سرعت هوای عبوری از پوشش ساختمان تاثیر زیادی بر روی عایق کاری دینامیکی دارد و با تنظیم این سرعت می توان به ضریب انتقال حرارت صفر رسید، این بدین معنا است که هیچ اتلاف حرارتی از ساختمان صورت نمی گیرد. البته بسته به شرایطی که هر ساختمان دارد، سرعت بهینه ای برای رسیدن به حداقل اتلاف حرارت برای هر ساختمان وجود دارد. اگر سرعت کمتر از این مقدار بهینه باشد بخشی از اتلاف حرارت بازیافت نمی شود و اگر هم سرعت هوای عبوری بیشتر باشد گرمای بیشتری باید برای گرم کردن هوای اضافی که جریان می یابد تامین شود.
اگر دیواری داشته باشیم که مقاومت حرارتی بیشتری داشته باشد، شار حرارتی سطح خارجی ساختمان کمتر می شود و این باعث می شود که میزان اتلاف حرارت کمتر شود. بنابراین ساختمان ها با مقاومت حرارتی بالا صرفه جویی بیشتری در مصرف انرژی دارند.