اگرچه اولین واکنش های منتج به پیدایش اورتان ها به سال ۱۸۴۹ برمی گردد ، اما تا سال ۱۹۳۷ فعالیت هاي خاصی در این زمینه صورت نپذیرفت . اولین مواد در سال ۱۹۴۱ به صورت الیاف، با نام پرلونیو و ایگامیدیو در کشور آلمان به بازار عرضه گشت و پس از آن قابلیت کاربرد اورتان ها در تهیه چسب ها، اسفنج ها، روکش ها و چرم هاي مصنوعی مورد توجه واقع گشت. فعالیت هاي موازي نیز در کشورهاي انگلیس و آمریکا بین سال هاي ۱۹۴۱ تا ۱۹۵۸ ، باعث به دست آمدن انواع متنوعی از محصولات اورتانی گردید .
این بحث تا سال ۱۹۸۹ که شرکت Texaco chemical پوشش های الاستومری پلی یوریای ۱۰۰ درصد جامد قابل پاشش را بر پایه پلی اتر آمین جفامین، به عنوان محصولی ویژه با مزایا و مشخصات فوق العاده به بازار عرضه نمود، ادامه داشت. از آن پس الاستومر پاششی پلی یوریاي ۱۰۰ درصد جامد به عنوان یک تکنولوژي پیشرفته جدید پذیرفته شد و متعاقباً انجمن توسعه پلی یوریا ( PDA ) در سال ۲۰۰۰ تاسیس یافت .
مطابق استاندارد های این انجمن محصولی پلی یوریا نام می گیرد ، که محتوای پلی ال هیدرول آن از ۸۰ درصد کمتر نباشد . بنابراین بین این دو پارامتر می توان سیستمی از ترکیب یا هیبرید پلی یوریا/ پلی اورتان داشت.
